Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos-Kabanata 11

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos-Kabanata 11

Ang bawa’t tao sa sangkatauhan ay dapat tumanggap sa pagmamasid ng Aking Espiritu, dapat siyasating mabuti ang kanilang bawa’t salita at gawa, at, higit pa rito, ay dapat tumingin sa Aking nakakamanghang mga gawa. Ano ang inyong pakiramdam sa panahon ng pagdating ng kaharian sa lupa?  Kapag umagos ang Aking mga lalaking-anak at bayan tungo sa Aking trono, pormal Kong sinisimulan ang paghatol sa harap ng malaking puting trono. Na ang ibig sabihin, kapag sinisimulan Ko ang Aking gawain sa lupa nang personal, at kapag ang panahon ng paghatol ay malapit na sa pagtatapos nito, sinisimulan Kong idirekta ang Aking mga salita sa buong sansinukob, at inilalabas ang tinig ng Aking Espiritu sa buong sansinukob. Sa pamamagitan ng Aking mga salita, huhugasan Kong malinis ang lahat ng mga tao at mga bagay kasama ang lahat ng nasa langit at sa lupa, upang ang lupain ay hindi na marumi at mahalay, kundi isang banal na kaharian. Paninibaguhin Ko ang lahat ng mga bagay, upang ang mga iyon ay mailaan para sa Aking paggamit, upang hindi na taglayin ng mga iyon ang panlupang amoy, at wala nang lasa ng lupa. Sa lupa, ang tao ay nangangapa para sa mithiin at pinagmumulan ng Aking mga salita, at nagmamasid sa Aking mga gawa, gayon pa man walang sinuman ang tunay na nakakaalam sa pinagmumulan ng Aking mga salita, at walang sinuman ang tunay na nakakapagmasid sa pagiging-kamangha-mangha ng Aking mga gawa. Ngayon lamang, nang Ako ay personal na dumarating sa gitna ng tao at binibigkas ang Aking mga salita, na ang tao ay may kaunting pagkakilala sa Akin, inaalis ang lugar para sa “Akin” sa kanilang mga iniisip, sa halip ay lumilikha ng isang lugar para sa praktikal na Diyos sa kanilang kamalayan. Ang tao ay may mga pagkaintindi at puno ng pag-uusisa; sino ang hindi magnanais na makita ang Diyos? Sino ang hindi mag-aasam na makaharap ang Diyos? Nguni’t ang tanging bagay na sumasakop sa isang tiyak na lugar sa puso ng tao ay ang Diyos na sa pakiramdam ng tao ay malabo at mahirap maunawaan. Sino ang makakatanto nito kung hindi Ko sinabi sa kanila nang malinaw? Sino ang totoong maniniwala na Ako ay talagang umiiral? Nang sigurado na walang hiwatig ng pagdududa? May napakalaking pagkakaiba sa pag-itan ng “Ako” sa puso ng tao at ng “Ako” ng realidad, at walang sinuman ang may kakayahang humugot ng mga paghahambing sa pag-itan nila. Kung hindi Ako naging katawang-tao, hindi Ako kailanman makikilala ng mga tao, at kahit na nakilala niya Ako, hindi ba’t ang naturang pagkakilala ay magiging isa pa ring pagkaintindi? Sa bawa’t araw ay naglalakad Ako sa gitna ng walang-tigil na daloy ng mga tao, at sa bawa’t araw ay kumikilos Ako sa loob ng bawa’t tao. Kapag Ako ay totoong nakikita ng tao, makakaya niyang makilala Ako sa Aking mga salita, at matatarok ang mga paraan kung paano Ako nagsasalita pati na rin ang Aking mga hangarin.

Kapag ang kaharian ay pormal nang dumarating sa lupa, ano, sa lahat ng mga bagay, ang hindi tahimik? Sino, sa lahat ng mga tao, ang hindi takót? Lumalakad Ako sa lahat ng dako ng mundong sansinukob, at lahat ng bagay ay personal Kong inaayos. Sa panahong ito, sino ang hindi nakakaalam na ang Aking mga gawa ay kahanga-hanga? Itinataguyod ng Aking mga kamay ang lahat ng mga bagay, gayon pa man Ako ay nasa ibabaw ng lahat ng mga bagay. Ngayon, hindi ba ang Aking pagkakatawang-tao at ang Aking personal na pagharap sa tao ay ang totoong kahulugan ng Aking kababaang-loob at pagkatago? Sa panlabas, maraming tao ang pumapalakpak sa Akin bilang mabuti, at pinupuri Ako bilang kaibig-ibig, nguni’t sino ang totoong nakakakilala sa Akin? Ngayon, bakit Ko hinihingi na kilalanin ninyo Ako? Ang Akin bang layunin ay huwag ipahiya ang malaking pulang dragon? Hindi Ko nais na pilitin ang tao na purihin Ako, kundi para kilalanin niya Ako, na magiging daan upang mahalin niya Ako, at sa gayon ay pupurihin Ako. Ang ganoong papuri ay karapat-dapat sa katawagan nito, at hindi walang-lamang pagsasalita; tanging ang papuring tulad nito ang nakakaabot sa Aking trono at nakakapailanglang tungo sa mga papawirin. Sapagka’t ang tao ay natukso at ginawang masama ni Satanas, dahil siya ay nasakop ng pag-iisip ng mga pagkaintindi, Ako ay naging katawang-tao upang personal na lupigin ang buong sangkatauhan, upang ilantad ang lahat ng mga pagkaintindi ng tao, at upang suriing mabuti ang pag-iisip ng tao. Bilang resulta, hindi na muling nagmamarangya ang tao sa harapan Ko, at hindi na muling naglilingkod sa Akin gamit ang kanyang mga sariling pagkaintindi, at sa gayon ang “Ako” sa mga pagkaintindi ng tao ay ganap na naiwaksi. Kapag ang kaharian ay dumarating, una Kong sinisimulan ang yugtong ito ng gawain, at ginagawa Ko ang gayon sa gitna ng Aking bayan. Sa pagiging Aking bayan na ipinanganak sa lupain ng malaking pulang dragon, tiyak na hindi lamang maliit, o isang bahagi, ng kamandag ng malaking pulang dragon ang nasa loob ninyo. Samakatuwid, ang yugtong ito ng Aking gawain ay pangunahing nakatutok sa inyo, at ito ay isang aspeto ng kabuluhan ng Aking pagkakatawang-tao sa Tsina. Karamihan sa mga tao ay hindi kayang matarok kahit na kapiraso ng mga salita na Aking sinasabi, at kapag nagawa nila, ang kanilang pagkakaunawa ay malabo at magulo. Ito ay isa sa mga pagbabago ng paraan ng Aking pagsasalita. Kung hindi kayang basahin ng lahat ng tao ang Aking mga salita at hindi kayang unawain ang mga kahulugan ng mga iyon, kung gayon sino sa gitna ng mga tao ang maliligtas, at hindi maihuhulog patungong Hades? Kapag nakikilala Ako ng tao at sumusunod sa Akin saka lamang Ako makapagpapahinga, at ang mismong sandali na nakakayang tarukin ng tao ang kahulugan ng Aking mga salita. Ngayon, masyadong mababa ang inyong katayuan, ito ay halos nakakaawa sa kababaan, hindi man lamang karapat-dapat upang maiangat—wala pang sinasabi tungkol sa inyong pagkakilala sa Akin.

Kahit na sinasabi Ko na ang mga anghel ay nasimulan nang ipadala upang akayin ang Aking mga lalaking-anak at bayan, walang sinuman ang may kakayahang unawain ang kahulugan ng Aking mga salita. Kapag Ako ay personal na dumating sa gitna ng mga tao, ang mga anghel ay sabay na nagsisimulang gawin ang pag-aakay, at sa panahon ng pag-aakay ng mga anghel, ang lahat ng mga lalaking-anak at bayan ay hindi lamang nakakatanggap ng mga pagsubok at pag-aakay, kundi nakakaya ring pagmasdan, ng kanilang sariling mga mata, ang kaganapan ng lahat ng uri ng mga pangitain. Dahil Ako ay gumagawa nang tuwiran sa pagka-Diyos, lahat ng bagay ay pumapasok sa isang bagong simula, at dahil itong pagka-Diyos ay gumagawa nang tuwiran, hindi ito napipigilan ng pagkatao kahit katiting, at sa wari ng tao ay malayang kumikilos sa ilalim ng higit-sa-karaniwang mga kalagayan. Gayon pa man, sa Akin, lahat ay normal (ang tao ay naniniwala na ito ay higit-sa-karaniwan dahil hindi pa niya nakakaharap nang direkta kailanman ang pagka-Diyos); ito ay walang taglay na anumang mga pagkaintindi ng tao, at ito ay hindi nabahiran ng pantaong pakahulugan. Makikita lamang ito ng mga tao kapag lahat sila ay pumasok tungo sa tamang landas; dahil ngayon ay ang simula, pagdating sa kanyang pagpasok, ang tao ay maraming pagkukulang, at ang ganitong mga pagkakamali at kalabuan ay mahirap maiwasan. Ngayon, yamang napangunahan Ko kayo hanggang sa puntong ito, Ako ay nakagawa ng angkop na mga pagsasaayos, at mayroong sarili Kong mga layunin. Kapag sinabi Ko sa inyo ang tungkol sa mga iyon ngayon, talaga bang kaya ninyong malaman ang mga iyon? Aking lubos na kilala ang kaisipan ng tao at ang mga kagustuhan ng puso ng tao: Sino ang hindi kailanman nakapaghanap ng daan palabas para sa kanilang sarili? Sino ang hindi kailanman nag-iisip tungkol sa kanilang mga sariling pagkakataon? Nguni’t kahit na ang tao ay nagtataglay ng isang mayaman at maningning na katalinuhan, sino ang nagawang hulaan ito na, pagkatapos ng mga kapanahunan, ang kasalukuyan ay magiging kung ano ito ngayon? Ito ba talaga ang bunga ng iyong sariling pagsisikap? Ito ba ang kabayaran para sa iyong walang-pagod na kasipagan? Ito ba ang magandang pagsasalarawang nakinikinita ng iyong isipan? Kung hindi Ko ginabayan ang buong sangkatauhan, sino ang makakagawang ihiwalay ang kanilang mga sarili mula sa Aking mga pagsasaayos at maghanap ng ibang daan palabas? Ang mga saloobin at kagustuhan ba ng tao ang nakapagdala sa kanya sa kasalukuyan? Maraming mga tao ang nagugugol ang kanilang buong buhay nang hindi natutupad ang kanilang mga inaasam. Ito ba talaga ay dahil sa isang kamalian sa kanilang kaisipan? Maraming buhay ng tao ang puno ng hindi inaasahang kaligayahan at kasiyahan. Ito ba talaga ay dahil sa ang kanilang inaasahan ay masyadong maliit? Sino sa buong sangkatauhan ang hindi kinalinga sa paningin ng Makapangyarihan? Sino ang hindi nabubuhay sa gitna ng pagtatadhana ng Makapangyarihan? Kaninong kapanganakan at kamatayan ang nagmumula sa kanilang sariling mga pagpili? Kontrolado ba ng tao ang kanyang sariling kapalaran? Maraming tao ang tumatawag para sa kamatayan, gayon pa man ito ay malayo sa kanila; maraming tao ang nais na maging yaong mga malakas sa buhay at takót sa kamatayan, gayon pa man lingid sa kaalaman nila, ang araw ng kanilang kamatayan ay nalalapit na, pinabubulusok sila sa kailaliman ng kamatayan; maraming tao ang tumitingin sa papawirin at malalim na bumubuntong-hininga; maraming tao ang umiiyak nang malakas, humahagulhol; maraming tao ang bumabagsak sa gitna ng mga pagsubok; at maraming tao ang nagiging bilanggo ng tukso. Kahit na hindi Ako nagpapakita nang personal upang hayaan ang tao na malinaw Akong mamasdan, maraming mga tao ang takót na makita ang Aking mukha, takót na takót na pababagsakin Ko sila, na papatayin Ko sila. Totoo bang kilala Ako ng tao, o hindi? Siguradong walang sinuman ang nakakapagsabi. Hindi ba ganito? Pareho ninyong kinatatakutan Ako at ang Aking pagkastigo, gayon pa man kayo rin ay tumitindig at lantarang kinakalaban Ako at hinahatulan Ako. Hindi ba ito ang nangyayari? Na hindi Ako kailanman nakikilala ng tao ay dahil hindi niya kailanman nakikita ang Aking mukha o naririnig ang Aking tinig. Kaya, kahit nasa loob Ako ng puso ng tao, mayroon bang puso ng sinuman kung saan hindi Ako malabo at di-maaninag? Mayroon bang puso ng sinuman kung saan Ako ay ganap na malinaw? Hindi Ko nais para sa Aking bayan na nakikita rin Akong malabo at mahirap unawain, kaya't pumapasok Ako sa dakilang gawaing ito.

Tahimik Akong dumarating sa gitna ng tao, at dahan-dahang lumilisan. Mayroon bang nakakakita sa Akin kahit kailan? Kaya ba Akong makita ng araw dahil sa nagliliyab na ningas nito? Kaya ba Akong makita ng buwan dahil sa maningning na kaliwanagan nito? Kaya ba Akong makita ng mga konstelasyon dahil sa lugar ng mga ito sa papawirin? Kapag dumarating Ako, hindi alam ng tao, at ang lahat ng mga bagay ay nananatiling walang-alam, at kapag Ako ay lumisan, hindi pa rin namamalayan ng tao. Sino ang nakapagpapatotoo sa Akin? Maaari kayang ang papuri ng mga tao sa lupa? Maaari kayang ang mga liryo na namumukadkad sa kagubatan? Ang mga ibon ba na lumilipad sa himpapawid? Ang mga leon ba na umaatungal sa mga bundok? Walang sinuman ang lubos na nakakasaksi sa Akin! Walang sinuman ang nakakagawa ng Aking mga gagawin! Kahit na ginawa nila ang gawaing ito, anong epekto mayroon ito? Sa bawa’t araw minamasdan Ko ang bawa’t pagkilos ng maraming tao, at sa bawa’t araw sinisiyasat Ko ang mga puso at isipan ng maraming tao; walang sinuman ang nakakatakas sa paghatol Ko kahit kailan, at walang sinuman ang nakapaghubad sa kanilang mga sarili ng realidad ng Aking paghatol kahit kailan. Nakatayo Ako sa ibabaw ng papawirin at tumitingin sa malayo: Hindi mabilang na mga tao ang Aking napapabagsak, bagaman gayon, hindi rin mabilang na mga tao ang nabubuhay sa gitna ng Aking awa at mapagmahal-na-kabaitan. Hindi ba nabubuhay din kayo sa ilalim ng naturang mga kalagayan?

Marso 5, 1992

Mula sa Mula sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao  

Ang pinagmulan: Kabanata 11

Rekomendasyon:  Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos ay itinatag ng personal na bumalik na Panginoong Jesus sa mga huling araw

Pagsaliksik sa Kidlat ng Silanganan

Bakit pinalalaganap ng mga Kristiano ang Ebanghelyo ?