Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos - Yaong mga Hindi Kaayon ni Cristo ay Tiyak na mga Kalaban ng Diyos
Inaasam ng lahat ng tao na makita ang totoong mukha ni Jesus, at lahat ay nagnanasang makapiling Niya. Sa palagay Ko hindi sasabihin ng sinumang kapatid na ayaw nilang makita o makapiling si Jesus.
Bago ninyo nakita si Jesus—bago ninyo nakita ang nagkatawang-taong Diyos—malamang na tinatanggap ninyo ang lahat ng uri ng mga ideya, halimbawa, tungkol sa anyo ni Jesus, sa Kanyang paraan ng pagsasalita, sa Kanyang paraan ng pamumuhay, at iba pa. Ngunit kapag nakita na ninyo Siya talaga, ang inyong mga ideya ay mabilis na magbabago. Bakit ganito? Nais ba ninyong malaman? Hindi maaaring kaligtaan ang pag-iisip ng tao, na totoo—ngunit higit pa riyan, ang diwa ni Cristo ay hindi nababago ng tao. Iniisip ninyo na si Cristo ay isang imortal o isang matalinong tao, ngunit walang sinumang nagtuturing sa Kanya bilang isang normal na tao na may banal na diwa. Sa gayon, marami sa mga yaon na nananabik araw at gabi na makita ang Diyos ay sa totoo lamang mga kaaway ng Diyos, at hindi Niya kaayon. Hindi ba ito isang pagkakamali sa panig ng tao? Kahit ngayon kayo ay nag-iisip pa rin na ang inyong paniniwala at katapatan ay sapat na upang gawin kayong karapat-dapat na mamasdan ang mukha ni Cristo, ngunit pinapayuhan Ko kayo na sangkapan ang inyong mga sarili ng mas maraming bagay na praktikal! Sapagkat noong araw, ngayon, at sa hinaharap, marami sa mga yaon na nakakaugnay ni Cristo ay nabigo o mabibigo; lahat sila ay gumaganap ng papel ng mga Fariseo. Ano ang dahilan ng inyong kabiguan? Ito ay talagang dahil mayroon sa inyong mga pagkaunawa na isang Diyos na mataas at karapat-dapat sa paghanga. Subali’t ang katotohanan ay hindi gaya ng mga inaasam ng tao. Hindi lamang sa hindi mataas si Cristo, kundi Siya ay lubhang maliit; hindi lamang sa Siya ay isang tao, kundi Siya ay isang pangkaraniwang tao; hindi lamang sa Siya ay hindi makakaakyat sa langit, kundi hindi man lamang Siya makakagala nang malaya sa lupa. At dahil dito, tinatrato Siya ng mga tao gaya ng pagtrato nila sa isang karaniwang tao; karaniwan lang ang pagtrato nila sa Kanya kapag kasama nila Siya, at nagsasalita sa Kanya nang basta-basta, samantalang naghihintay pa rin para sa pagdating ng “totoong Cristo.” Ipinalalagay ninyo ang Cristo na nakarating na bilang isang karaniwang tao at ang Kanyang mga salita bilang mga salita ng isang karaniwang tao. Sa kadahilanang ito, hindi kayo nakatanggap ng anuman mula kay Cristo, at sa halip ay ganap na nailantad ang inyong kapangitan sa liwanag.
Bago makaugnayan si Cristo, maaaring naniniwala ka na ang iyong disposisyon ay lubusan nang nabago, na ikaw ay isang tapat na alagad ni Cristo, na wala nang ibang mas karapat-dapat na tumanggap ng mga pagpapala ni Cristo kaysa sa iyo—at na, dahil marami ka nang nalakbay na daan, marami ka nang nagawa, at nakapaghatid ng maraming bunga, ikaw ay tiyak na sa huli magiging isa sa mga tumatanggap ng korona. Ngunit may isang katotohanan na maaaring hindi mo alam: Ang tiwaling disposisyon ng tao at ang kanyang pagkasuwail at paglaban ay nalalantad kapag nakikita niya si Cristo, at ang pagkasuwail at paglaban na nalantad sa sandaling ito ay higit na lubusan at ganap na nalantad kaysa sa anumang iba pa. Ito ay dahil si Cristo ay ang Anak ng tao—ang Anak ng tao na nag-aangkin ng karaniwang pagkatao—kaya hindi Siya pinararangalan ni iginagalang ng tao. Dahil ang Diyos ay nananahan sa katawang-tao kaya ang pagkasuwail ng tao ay nadadala sa liwanag nang lubusan at nang ganoon kadetalye. Kaya Aking sinasabi na nahukay ng pagdating ni Cristo ang lahat ng pagkasuwail ng sangkatauhan at nailantad ang kalikasan ng sangkatauhan nang napakalinaw. Ito ay tinatawag na “pag-akit sa tigre pababa sa bundok” at “pag-akit sa lobo palabas sa yungib nito.” Nangangahas ka bang magsabing ikaw ay tapat sa Diyos? Nangangahas ka bang magsabing nagpapakita ka ng lubos na pagsunod sa Diyos? Nangangahas ka bang magsabing hindi ka mapanghimagsik? Sasabihin ng ilan: Kapag inilalagay ako ng Diyos sa isang bagong kapaligiran, tiyak akong nagpapasakop nang walang bulung-bulong, at higit pa hindi ako nagbibigay ng pagkakataon sa mga pagkaunawa tungkol sa Diyos. Ang ilan ay magsasabi: “Anupaman ang ipinagagawa sa akin ng Diyos aking ginagawa sa abot ng aking pinakamagaling na kakayahan at hindi kailanman sumasablay.” Sa ganyang katayuan, ito ang tanong Ko sa inyo: Makakaayon ba kayo ni Cristo kapag namumuhay kayong kasama Niya? At gaano katagal kayong magiging kaayon Niya? Isang araw? Dalawang araw? Isang oras? Dalawang oras? Maaari ngang ang inyong pananampalataya ay kapuri-puri, datapwa’t wala kayong gaanong katatagan. Sa sandaling ikaw ay talagang namumuhay na kasama ni Cristo, ang iyong pagmamagaling at pagpapahalaga sa sarili ay malalantad sa pamamagitan ng iyong mga salita at mga pagkilos, nang paunti-unti, at ganoon din ang iyong pagnanasang makapagyabang, ang iyong masuwaying pag-uugali at kawalang-kasiyahan ay likas na mabubunyag. Sa huli, ang iyong kayabangan ay lalo pang titindi, hanggang ikaw ay kasalungat na ni Cristo gaya ng ang tubig ay sa apoy, at ang iyo namang kalikasan ay ganap na malalantad. Sa sandaling ito, ang iyong mga pagkaunawa ay hindi na matatakpan, ang iyong mga pagdaing, gayon din, ay natural na lalabas, at ang iyong mababang pagkatao ay lubusang malalantad. Magkagayunman, tumatanggi ka pa ring kilalanin ang iyong sariling pagkasuwail, sa halip ay naniniwala na ang isang Cristong gaya nito ay hindi madali para sa tao na tanggapin, na masyado Siyang mahigpit sa tao, at lubusan ka lamang magpapasakop kung Siya ay isang mas mabait na Cristo. Naniniwala kayo na ang inyong pagkasuwail ay makatwiran, na naghihimagsik lamang kayo sa Kanya kapag labis Niya kayong pinipilit. Kahit minsan ay hindi ninyo naisaalang-alang na huwag ituring si Cristo bilang Diyos, na wala kayong hangaring sumunod sa Kanya. Bagkus, ipinagpipilitan mong gumawa si Cristo alinsunod sa iyong sariling mga naisin, at sa sandaling may isang bagay Siyang ginagawa na salungat sa sarili mong iniisip, naniniwala ka na Siya ay hindi Diyos kundi isang tao. Hindi ba marami sa inyo ang nakikipagtunggali sa Kanya sa ganitong paraan? Sino ba ito, kung gayon, na inyong pinaniniwalaan? At sa anong paraan ba kayo naghahanap?
Lagi ninyong inaasam na makita si Cristo, ngunit hinihikayat Ko kayo na huwag masyadong taasan ang pagpapahalaga ninyo sa inyong sarili; maaaring makita ng sinuman si Cristo, ngunit sinasabi Ko na walang sinumang karapat-dapat na makita si Cristo. Dahil ang kalikasan ng tao ay punung-puno ng kasamaan, kayabangan, at pagkasuwail, sa sandali ng pagkakita kay Cristo, wawasakin ka at susumpain ka hanggang sa kamatayan ng iyong kalikasan. Ang iyong pakikisama sa isang kapatiran ay maaaring hindi magpakita nang malaki tungkol sa iyo, ngunit hindi ganoon kasimple kapag nakisama ka kay Cristo. Sa anumang sandali, ang iyong mga pagkaunawa ay maaaring mag-ugat, ang iyong kayabangan ay nagsisimulang umusbong, at ang iyong pagkasuwail ay nagbubunga ng mga igos. Sa gayong pagkatao paano ka magiging karapat-dapat na sumama kay Cristo? Talaga bang kaya mo Siyang ituring bilang Diyos sa lahat ng sandali araw-araw? Talaga bang magkakaroon ka ng realidad ng pagpapasakop sa Diyos? Sinasamba ninyo ang mataas na Diyos sa kaibuturan ng inyong mga puso bilang si Jehova habang ipinapalagay ang Cristong nakikita bilang isang tao. Ang inyong katinuan ay napakaliit at ang inyong pagkatao ay masyadong mababa! Hindi ninyo kayang palaging ituring si Cristo bilang Diyos; paminsan-minsan lamang, kapag nagugustuhan ninyo, inyong hinahatak Siya at sinasamba Siya bilang Diyos. Ito ang dahilan kung bakit sinasabi Ko na kayo ay hindi mga mananampalataya ng Diyos, kundi isang barkada ng mga kasabwat na nakikipaglaban kay Cristo. Kahit ang mga tao na nagpapakita ng kabaitan sa iba ay sinusuklian, at gayunman si Cristo, na nakakagawa ng gayong gawain sa gitna ninyo, ay hindi nakakatanggap ng pagmamahal ng tao ni ng kanyang pagsusukli at pagpapasakop. Hindi ba ito isang bagay na nakakadurog ng puso?
Maaaring sa lahat ng iyong mga taon ng pananampalataya sa Diyos, hindi ka pa kailanman nakakapanumpa ng kahit sino o nakakagawa ng masama, ngunit sa iyong pakikisama kay Cristo, hindi ka makakapagsalita ng katotohanan, makakakilos nang may-katapatan, o makakasunod sa salita ni Cristo; sa ganyang lagay, sinasabi Ko na ikaw ang pinakamasama at pinakamalisyosong tao sa mundo. Maaaring pambihira ang iyong kabaitan at tapat ka sa iyong mga kamag-anak, kaibigan, asawa, anak, at magulang, at hindi kailanman nagsasamantala sa iba, ngunit kung hindi mo kayang umayon kay Cristo, kung hindi mo magawang makipag-ugnayan nang maayos sa Kanya, kahit pa iyong gugulin ang iyong lahat-lahat sa pagtulong sa iyong mga kapitbahay o sa masusing pag-aalaga sa iyong ama, ina, at mga miyembro ng iyong sambahayan, sasabihin Ko na masama ka pa rin, at bukod dito isa na puno ng tusong panlilinlang. Huwag isipin na kaayon mo si Cristo dahil lamang sa kasundo mo ang iba o gumagawa ka ng ilang mabubuting gawa. Sa palagay mo ba kayang dayain ng iyong mapagkawanggawang hangarin ang mga pagpapala ng Langit? Sa palagay mo ba ang paggawa ng ilang mabubuting gawa ay kahalili sa iyong pagsunod? Wala kahit isa sa inyo ang may kakayahang tanggapin na mapakitunguhan at matabasan, at nahihirapan kayong lahat na yakapin ang normal na pagkatao ni Cristo, kung saan sa kabila nito ay patuloy ninyong ibinabando ang inyong pagsunod sa Diyos. Ang pananampalatayang gaya ng sa inyo ay magbababa ng isang naaangkop na kagantihan. Tigilan na ang paglulunoy sa kasiya-siyang mga ilusyon at pag-aasam na makita si Cristo, dahil kayo ay napakaliit ang tayog, kaya ni hindi kayo karapat-dapat na makita Siya. Kapag ikaw ay ganap nang nalinis mula sa iyong pagkasuwail, at nakakaayon ka na ni Cristo, sa sandaling iyon ang Diyos ay kusang magpapakita sa iyo. Kung pupunta ka upang makita ang Diyos nang hindi napapasailalim sa pagtatabas o paghatol, kung gayon ikaw ay tiyak na magiging kalaban ng Diyos at nakatadhana para sa pagkawasak. Ang kalikasan ng tao ay likas na palaban sa Diyos, dahil lahat ng tao ay napasailalim sa pinakamalalim na pagtitiwali ni Satanas. Kung sinusubukan ng tao na makisama sa Diyos mula sa kalagitnaan ng kanyang sariling katiwalian, tiyak na wala itong mabuting maibubunga; ang kanyang mga pagkilos at mga salita ay tiyak na maglalantad sa kanyang katiwalian sa bawat pagbaling, at sa pakikisama sa Diyos ang kanyang pagkamapanghimagsik ay mabubunyag sa bawat aspeto nito. Hindi namamalayan, ang tao ay dumarating sa paglaban kay Cristo, sa pandaraya kay Cristo, at sa pagtalikod kay Cristo; kapag nangyayari ito, ang tao ay magiging nasa kalagayang mas alanganin pa at, kung ito ay magpapatuloy, siya ay magiging layon ng kaparusahan.
Maaaring ang ilan ay naniniwala na, kung ang pakikisama sa Diyos ay napaka-mapanganib, kung gayon baka mas makakabuti pang manatiling malayo sa Diyos. Ano ang maaaring matamo ng mga taong gaya nito? Magiging tapat ba sila sa Diyos? Sigurado, ang pakikisama sa Diyos ay napakahirap—ngunit iyan ay dahil ang tao ay tiwali, at hindi dahil sa hindi kaya ng Diyos na makisama sa kanya. Magiging pinakamabuti para sa inyo na mag-ukol pa ng higit na pagsisikap sa katotohanan ng pagkilala sa sarili. Bakit hindi ka nakakasumpong ng pabor ng Diyos? Bakit ang inyong disposisyon ay kasuklam-suklam sa Kanya? Bakit ang inyong pananalita ay pumupukaw ng Kanyang pagkagalit? Sa sandaling kayo ay nakakapagpakita ng katiting na katapatan, inaawitan ninyo ng papuri ang inyong mga sarili, at humihingi kayo ng gantimpala para sa maliit na ambag; minamaliit ninyo ang iba kapag nakapagpakita kayo ng kaunting pagsunod, at nagiging walang-galang sa Diyos sa pagkakatupad ng di-matukoy na simpleng gawain. Sa pag-aasikaso sa Diyos, humihingi ka ng pera, mga regalo, at mga papuri. Nasasaktan ka na mag-abuloy ng isa o dalawang barya; kapag nagbibigay ka ng sampu, umaasam ka ng mga pagpapala at na maituring nang may pagkilala. Ang pagkatao na gaya ng sa inyo ay positibong nakakasakit na masabi o marinig. Mayroon bang anumang kapuri-puri sa inyong mga salita at mga pagkilos? Yaong mga gumaganap ng kanilang tungkulin at yaong mga hindi; yaong mga nangunguna at yaong mga sumusunod; yaong mga nag-aasikaso sa Diyos at yaong mga hindi; yaong mga nag-aabuloy at yaong mga hindi; yaong mga nangangaral at yaong mga tumatanggap ng salita, at iba pa: lahat ng gayong mga tao ay pumupuri sa kanilang mga sarili. Hindi ba ninyo ito nakikitang katawa-tawa? Nalalaman nang lubusan na naniniwala kayo sa Diyos, kayo ay di-maitatangging hindi nakakaayon ng Diyos. Nalalaman nang lubusan na kayo ay lubos na hindi marapat, nagpipilit pa rin kayo sa pagyayabang. Hindi ba ninyo nararamdamang ang inyong katinuan ay nabawasan hanggang sa punto na wala na kayong kontrol sa sarili? Sa ganitong katinuan, paano ka naaangkop na makisama sa Diyos? Hindi ba kayo natatakot para sa inyong mga sarili sa sangandaang ito? Ang inyong disposisyon ay lumala na hanggang sa puntong hindi na kayo kaayon ng Diyos. Yamang ganito, hindi ba ang inyong pananampalataya ay nakakatawa? Hindi ba ang inyong pananampalataya ay walang katuturan? Paano na ang iyong kinabukasan? Paano mo pipiliin kung aling landas ang tatahakin?
Bago makaugnayan si Cristo, maaaring naniniwala ka na ang iyong disposisyon ay lubusan nang nabago, na ikaw ay isang tapat na alagad ni Cristo, na wala nang ibang mas karapat-dapat na tumanggap ng mga pagpapala ni Cristo kaysa sa iyo—at na, dahil marami ka nang nalakbay na daan, marami ka nang nagawa, at nakapaghatid ng maraming bunga, ikaw ay tiyak na sa huli magiging isa sa mga tumatanggap ng korona. Ngunit may isang katotohanan na maaaring hindi mo alam: Ang tiwaling disposisyon ng tao at ang kanyang pagkasuwail at paglaban ay nalalantad kapag nakikita niya si Cristo, at ang pagkasuwail at paglaban na nalantad sa sandaling ito ay higit na lubusan at ganap na nalantad kaysa sa anumang iba pa. Ito ay dahil si Cristo ay ang Anak ng tao—ang Anak ng tao na nag-aangkin ng karaniwang pagkatao—kaya hindi Siya pinararangalan ni iginagalang ng tao. Dahil ang Diyos ay nananahan sa katawang-tao kaya ang pagkasuwail ng tao ay nadadala sa liwanag nang lubusan at nang ganoon kadetalye. Kaya Aking sinasabi na nahukay ng pagdating ni Cristo ang lahat ng pagkasuwail ng sangkatauhan at nailantad ang kalikasan ng sangkatauhan nang napakalinaw. Ito ay tinatawag na “pag-akit sa tigre pababa sa bundok” at “pag-akit sa lobo palabas sa yungib nito.” Nangangahas ka bang magsabing ikaw ay tapat sa Diyos? Nangangahas ka bang magsabing nagpapakita ka ng lubos na pagsunod sa Diyos? Nangangahas ka bang magsabing hindi ka mapanghimagsik? Sasabihin ng ilan: Kapag inilalagay ako ng Diyos sa isang bagong kapaligiran, tiyak akong nagpapasakop nang walang bulung-bulong, at higit pa hindi ako nagbibigay ng pagkakataon sa mga pagkaunawa tungkol sa Diyos. Ang ilan ay magsasabi: “Anupaman ang ipinagagawa sa akin ng Diyos aking ginagawa sa abot ng aking pinakamagaling na kakayahan at hindi kailanman sumasablay.” Sa ganyang katayuan, ito ang tanong Ko sa inyo: Makakaayon ba kayo ni Cristo kapag namumuhay kayong kasama Niya? At gaano katagal kayong magiging kaayon Niya? Isang araw? Dalawang araw? Isang oras? Dalawang oras? Maaari ngang ang inyong pananampalataya ay kapuri-puri, datapwa’t wala kayong gaanong katatagan. Sa sandaling ikaw ay talagang namumuhay na kasama ni Cristo, ang iyong pagmamagaling at pagpapahalaga sa sarili ay malalantad sa pamamagitan ng iyong mga salita at mga pagkilos, nang paunti-unti, at ganoon din ang iyong pagnanasang makapagyabang, ang iyong masuwaying pag-uugali at kawalang-kasiyahan ay likas na mabubunyag. Sa huli, ang iyong kayabangan ay lalo pang titindi, hanggang ikaw ay kasalungat na ni Cristo gaya ng ang tubig ay sa apoy, at ang iyo namang kalikasan ay ganap na malalantad. Sa sandaling ito, ang iyong mga pagkaunawa ay hindi na matatakpan, ang iyong mga pagdaing, gayon din, ay natural na lalabas, at ang iyong mababang pagkatao ay lubusang malalantad. Magkagayunman, tumatanggi ka pa ring kilalanin ang iyong sariling pagkasuwail, sa halip ay naniniwala na ang isang Cristong gaya nito ay hindi madali para sa tao na tanggapin, na masyado Siyang mahigpit sa tao, at lubusan ka lamang magpapasakop kung Siya ay isang mas mabait na Cristo. Naniniwala kayo na ang inyong pagkasuwail ay makatwiran, na naghihimagsik lamang kayo sa Kanya kapag labis Niya kayong pinipilit. Kahit minsan ay hindi ninyo naisaalang-alang na huwag ituring si Cristo bilang Diyos, na wala kayong hangaring sumunod sa Kanya. Bagkus, ipinagpipilitan mong gumawa si Cristo alinsunod sa iyong sariling mga naisin, at sa sandaling may isang bagay Siyang ginagawa na salungat sa sarili mong iniisip, naniniwala ka na Siya ay hindi Diyos kundi isang tao. Hindi ba marami sa inyo ang nakikipagtunggali sa Kanya sa ganitong paraan? Sino ba ito, kung gayon, na inyong pinaniniwalaan? At sa anong paraan ba kayo naghahanap?
Lagi ninyong inaasam na makita si Cristo, ngunit hinihikayat Ko kayo na huwag masyadong taasan ang pagpapahalaga ninyo sa inyong sarili; maaaring makita ng sinuman si Cristo, ngunit sinasabi Ko na walang sinumang karapat-dapat na makita si Cristo. Dahil ang kalikasan ng tao ay punung-puno ng kasamaan, kayabangan, at pagkasuwail, sa sandali ng pagkakita kay Cristo, wawasakin ka at susumpain ka hanggang sa kamatayan ng iyong kalikasan. Ang iyong pakikisama sa isang kapatiran ay maaaring hindi magpakita nang malaki tungkol sa iyo, ngunit hindi ganoon kasimple kapag nakisama ka kay Cristo. Sa anumang sandali, ang iyong mga pagkaunawa ay maaaring mag-ugat, ang iyong kayabangan ay nagsisimulang umusbong, at ang iyong pagkasuwail ay nagbubunga ng mga igos. Sa gayong pagkatao paano ka magiging karapat-dapat na sumama kay Cristo? Talaga bang kaya mo Siyang ituring bilang Diyos sa lahat ng sandali araw-araw? Talaga bang magkakaroon ka ng realidad ng pagpapasakop sa Diyos? Sinasamba ninyo ang mataas na Diyos sa kaibuturan ng inyong mga puso bilang si Jehova habang ipinapalagay ang Cristong nakikita bilang isang tao. Ang inyong katinuan ay napakaliit at ang inyong pagkatao ay masyadong mababa! Hindi ninyo kayang palaging ituring si Cristo bilang Diyos; paminsan-minsan lamang, kapag nagugustuhan ninyo, inyong hinahatak Siya at sinasamba Siya bilang Diyos. Ito ang dahilan kung bakit sinasabi Ko na kayo ay hindi mga mananampalataya ng Diyos, kundi isang barkada ng mga kasabwat na nakikipaglaban kay Cristo. Kahit ang mga tao na nagpapakita ng kabaitan sa iba ay sinusuklian, at gayunman si Cristo, na nakakagawa ng gayong gawain sa gitna ninyo, ay hindi nakakatanggap ng pagmamahal ng tao ni ng kanyang pagsusukli at pagpapasakop. Hindi ba ito isang bagay na nakakadurog ng puso?
Maaaring sa lahat ng iyong mga taon ng pananampalataya sa Diyos, hindi ka pa kailanman nakakapanumpa ng kahit sino o nakakagawa ng masama, ngunit sa iyong pakikisama kay Cristo, hindi ka makakapagsalita ng katotohanan, makakakilos nang may-katapatan, o makakasunod sa salita ni Cristo; sa ganyang lagay, sinasabi Ko na ikaw ang pinakamasama at pinakamalisyosong tao sa mundo. Maaaring pambihira ang iyong kabaitan at tapat ka sa iyong mga kamag-anak, kaibigan, asawa, anak, at magulang, at hindi kailanman nagsasamantala sa iba, ngunit kung hindi mo kayang umayon kay Cristo, kung hindi mo magawang makipag-ugnayan nang maayos sa Kanya, kahit pa iyong gugulin ang iyong lahat-lahat sa pagtulong sa iyong mga kapitbahay o sa masusing pag-aalaga sa iyong ama, ina, at mga miyembro ng iyong sambahayan, sasabihin Ko na masama ka pa rin, at bukod dito isa na puno ng tusong panlilinlang. Huwag isipin na kaayon mo si Cristo dahil lamang sa kasundo mo ang iba o gumagawa ka ng ilang mabubuting gawa. Sa palagay mo ba kayang dayain ng iyong mapagkawanggawang hangarin ang mga pagpapala ng Langit? Sa palagay mo ba ang paggawa ng ilang mabubuting gawa ay kahalili sa iyong pagsunod? Wala kahit isa sa inyo ang may kakayahang tanggapin na mapakitunguhan at matabasan, at nahihirapan kayong lahat na yakapin ang normal na pagkatao ni Cristo, kung saan sa kabila nito ay patuloy ninyong ibinabando ang inyong pagsunod sa Diyos. Ang pananampalatayang gaya ng sa inyo ay magbababa ng isang naaangkop na kagantihan. Tigilan na ang paglulunoy sa kasiya-siyang mga ilusyon at pag-aasam na makita si Cristo, dahil kayo ay napakaliit ang tayog, kaya ni hindi kayo karapat-dapat na makita Siya. Kapag ikaw ay ganap nang nalinis mula sa iyong pagkasuwail, at nakakaayon ka na ni Cristo, sa sandaling iyon ang Diyos ay kusang magpapakita sa iyo. Kung pupunta ka upang makita ang Diyos nang hindi napapasailalim sa pagtatabas o paghatol, kung gayon ikaw ay tiyak na magiging kalaban ng Diyos at nakatadhana para sa pagkawasak. Ang kalikasan ng tao ay likas na palaban sa Diyos, dahil lahat ng tao ay napasailalim sa pinakamalalim na pagtitiwali ni Satanas. Kung sinusubukan ng tao na makisama sa Diyos mula sa kalagitnaan ng kanyang sariling katiwalian, tiyak na wala itong mabuting maibubunga; ang kanyang mga pagkilos at mga salita ay tiyak na maglalantad sa kanyang katiwalian sa bawat pagbaling, at sa pakikisama sa Diyos ang kanyang pagkamapanghimagsik ay mabubunyag sa bawat aspeto nito. Hindi namamalayan, ang tao ay dumarating sa paglaban kay Cristo, sa pandaraya kay Cristo, at sa pagtalikod kay Cristo; kapag nangyayari ito, ang tao ay magiging nasa kalagayang mas alanganin pa at, kung ito ay magpapatuloy, siya ay magiging layon ng kaparusahan.
Maaaring ang ilan ay naniniwala na, kung ang pakikisama sa Diyos ay napaka-mapanganib, kung gayon baka mas makakabuti pang manatiling malayo sa Diyos. Ano ang maaaring matamo ng mga taong gaya nito? Magiging tapat ba sila sa Diyos? Sigurado, ang pakikisama sa Diyos ay napakahirap—ngunit iyan ay dahil ang tao ay tiwali, at hindi dahil sa hindi kaya ng Diyos na makisama sa kanya. Magiging pinakamabuti para sa inyo na mag-ukol pa ng higit na pagsisikap sa katotohanan ng pagkilala sa sarili. Bakit hindi ka nakakasumpong ng pabor ng Diyos? Bakit ang inyong disposisyon ay kasuklam-suklam sa Kanya? Bakit ang inyong pananalita ay pumupukaw ng Kanyang pagkagalit? Sa sandaling kayo ay nakakapagpakita ng katiting na katapatan, inaawitan ninyo ng papuri ang inyong mga sarili, at humihingi kayo ng gantimpala para sa maliit na ambag; minamaliit ninyo ang iba kapag nakapagpakita kayo ng kaunting pagsunod, at nagiging walang-galang sa Diyos sa pagkakatupad ng di-matukoy na simpleng gawain. Sa pag-aasikaso sa Diyos, humihingi ka ng pera, mga regalo, at mga papuri. Nasasaktan ka na mag-abuloy ng isa o dalawang barya; kapag nagbibigay ka ng sampu, umaasam ka ng mga pagpapala at na maituring nang may pagkilala. Ang pagkatao na gaya ng sa inyo ay positibong nakakasakit na masabi o marinig. Mayroon bang anumang kapuri-puri sa inyong mga salita at mga pagkilos? Yaong mga gumaganap ng kanilang tungkulin at yaong mga hindi; yaong mga nangunguna at yaong mga sumusunod; yaong mga nag-aasikaso sa Diyos at yaong mga hindi; yaong mga nag-aabuloy at yaong mga hindi; yaong mga nangangaral at yaong mga tumatanggap ng salita, at iba pa: lahat ng gayong mga tao ay pumupuri sa kanilang mga sarili. Hindi ba ninyo ito nakikitang katawa-tawa? Nalalaman nang lubusan na naniniwala kayo sa Diyos, kayo ay di-maitatangging hindi nakakaayon ng Diyos. Nalalaman nang lubusan na kayo ay lubos na hindi marapat, nagpipilit pa rin kayo sa pagyayabang. Hindi ba ninyo nararamdamang ang inyong katinuan ay nabawasan hanggang sa punto na wala na kayong kontrol sa sarili? Sa ganitong katinuan, paano ka naaangkop na makisama sa Diyos? Hindi ba kayo natatakot para sa inyong mga sarili sa sangandaang ito? Ang inyong disposisyon ay lumala na hanggang sa puntong hindi na kayo kaayon ng Diyos. Yamang ganito, hindi ba ang inyong pananampalataya ay nakakatawa? Hindi ba ang inyong pananampalataya ay walang katuturan? Paano na ang iyong kinabukasan? Paano mo pipiliin kung aling landas ang tatahakin?
Mula sa Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)
Ang pinagmulan: Yaong mga Hindi Kaayon ni Cristo ay Tiyak na mga Kalaban ng Diyos
Rekomendasyon: Mga pagbigkas ng Makapangyarihang Diyos
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento