Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos - Ang Ikalabing-apat na Pagbigkas

Ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos - Ang Ikalabing-apat na Pagbigkas

Sa mga nagdaang panahon, wala pang sinuman ang nakapasok sa kaharian at bagkus wala pa ring nakapagtamasa ng pagpapala noong Panahon ng Kaharian, walang nakakita sa Hari ng kaharian. Bagama't maraming tao ang nagpropesiya ng kagandahan ng kaharian sa ilalim ng pagbibigay-liwanag ng aking Espiritu, panlabas lamang ang alam nila, hindi ang mismong kabuluhan nito. Ngayon, sa pagdating ng kaharian tungo sa pormal na pamumuhay, karamihan sa sangkatauhan ay hindi pa rin alam ang dapat tapusin, kung saang dako dapat dalhin ang tao, noong Panahon ng Kaharian. Tungkol dito, ikinalulungkot ko na ang lahat ng tao ay nasa isang estado ng pagkalito. Dahil ang araw ng lubos na pagsasakatuparan ng kaharian ay hindi pa lubusang dumarating, lahat ng tao ay nalito, hindi ito makita nang malinaw. Ang aking gawa sa pagka-banal ay nagsisimula nang pormal sa Panahon ng Kaharian. Ito ay sa pamamagitan ng pormal na simula sa Panahon ng Kaharian na ang Aking kalooban ay progresibong nagsisimula na maihayag ang sarili sa tao.

Kaya sa sandaling ito, ang banal na trumpeta ay pormal na magsisimulang tumunog at magpahayag sa lahat. Kapag pormal na nakuha ko ang Aking kapangyarihan at paghahari bilang Hari sa kaharian, ang lahat ng Aking tao ay gagawin Kong ganap. Kapag ang lahat ng mga bansa ng daigdig ay masira, iyon ang tiyak na oras na ang kaharian Ko ay itatatag at ihuhugis at pati ako ay magbabagong-anyo at babalik sa buong daigdig. Sa oras na iyon, ang lahat ng tao ay makikita ang Aking maluwalhating mukha, makikita ang Aking totoong mukha. Mula sa paglikha ng mundo hanggang sa kasalukuyan, ang sangkatauhan ay naging masama dahil kay Satanas na nagpapatuloy pa rin hanggang ngayon. Sa katiwalian ng tao, ako ay naging mas at higit na lingid mula sa mga tao at lalong hindi maarok sa kanila. Hindi pa kailanman nakita ng tao ang Aking tunay na mukha, hindi kailanman direktang nakipag-ugnayan sa Akin. Tanging sa sabi-sabi at mitolohiya lamang nagkaroon ng isang "Ako" sa likhang-isip ng tao. Ako nga’y ayon sa likhang-isip ng tao, iyon ay, sa palagay ng tao, na may konseptong pantao, upang harapin ang “Ako” sa isipan ng mga tao, na maari Kong baguhin ang estado ng "Ako" na natanim sa kanilang isip sa napakaraming taon. Ito ang Aking gawa na pang-dangal. Wala kahit isang tao ang nakaalam nito nang tuloy-tuloy. Kahit mga tao ay nagpatirapa sa Akin at humarap sa Akin upang sumamba sa Akin, hindi ako nasisiyahan sa naturang mga kilos ng mga tao dahil sa kanilang puso hindi nila hawak ang Aking imahe, ngunit isang imaheng panlabas sa Akin. Samakatuwid, ang kanilang isip ay kulang ng Aking katangian, wala silang alam sa totoong mukha Ko. Samakatuwid, kapag sa tingin nilang sumuway sila sa Akin o sinuway ang Aking mga kautusan, isasawalang bahala ko muna ito. At samakatuwid, sa kanilang mga alaala, Ako ay isang Diyos na nagpapakita ng awa sa mga tao sa halip na parusahan ang mga ito, o ako ang Diyos Mismo na hindi pinatototohanan ang sinasabi Niya. Lahat ng ito ay likhang-isip na mula sa pag-iisip ng tao at hindi alinsunod sa mga katotohanan.

Tumayo ako sa ibabaw ng mundo sa bawat araw, nagmamasid, at mapagpakumbabang ikukubli ang Aking sarili sa Aking dakong tahanan upang maranasan ang buhay ng tao, maiging sinusuri ang bawat gawa ng tao. Kailanma’y walang sinumang tunay na naghandog ng kanyang sarili sa Akin. Kailanma'y walang sinuman ang nagsikap na matamo ang katotohanan. Wala kahit isa ang kailanma'y naging matapat para sa Akin. Kailanma’y walang sinuman ang gumawa ng pagpapasya sa harap ko at iningatan ang kanyang tungkulin. Wala kahit isa ang kailanma'y pinayagan Akong manahan sa kanya. Walang sinuman ang nagpahalaga sa Akin tulad ng pagpapahalaga niya sa kanyang sariling buhay. Kailanma’y walang sinumang buhay sa lupa ang nakakita ng buong pagkatao ng Aking pagka-diyos. Walang sinuman ang nagnanais na makausap ng praktikal na Diyos Mismo. Kapag nilalamon nang buo ang mga tao ng tubig, nililigtas Ko sila mula sa hindi umaagos na tubig at bibigyan sila ng pagkakataong magkaroon ng bagong buhay. Kapag ang tao ay mawalan ng ganang mabuhay, hihilahin ko sila mula sa bingit ng kamatayan, bibigyan ko sila ng lakas ng loob upang mabuhay, na gamitin nila Ako bilang pundasyon sa kanilang pag-iral. Kapag may taong sumuway sa Akin, ipapakilala Ko ang Aking sarili sa pamamagitan ng pagsuway nila. Sa liwanag ng lumang nakagawian ng sangkatauhan at sa liwanag ng Aking awa, sa halip na paglalagay ng mga tao sa kamatayan, papayagan ko sila na magsisi at gumawa ng isang panibagong simula. Kapag may taong nagdusa sa taggutom, hihilahin ko ang mga ito mula sa kamatayan kaya hangga't sila ay may natitirang hininga, na pumipigil sa mga ito sa pagkahulog sa bitag ng mga panlilinlang ni Satanas. Ilang beses nang nakita ng mga tao ang Aking mga kamay; kung gaano karaming beses na nila nakita ang kabutihan ng Aking mukha, nakita ang Aking nakangiting mukha; at kung gaano karaming beses nila nakita ang Aking kadakilaan, nakita ang aking poot. Kahit ang sangkatauhan ay hindi kailanman Ako nakilala, hindi ko sasakupin ang kanilang kahinaan para gumawa ng hindi kinakailangang kaguluhan. Dahil nakaranas ako ng kahirapan ng sangkatauhan, ako'y dumamay sa kahinaan ng tao. Ito lamang ay bilang tugon sa mga pagsuway ng tao, kanilang hindi pagtanaw ng utang na loob, na aking lalapatan ng kaparusahan sa iba't-ibang antas.

Itatago ko ang aking sarili sa oras ng pagkaabala ng mga tao at ihahayag ang Aking sarili sa kanilang mga oras ng paglilibang. Ang tingin sa Akin ng sangkatauhan ay Diyos na alam ang lahat ng bagay sa mundo at tinutupad ang lahat ng kanilang mga kahilingan. Karamihan nga’y pumarito sa harap o upang humingi ng tulong ng Diyos, hindi para sa pagnanais na makilala Ako. Kapag sa matinding paghihirap ng sakit, ang mga tao'y agarang makikiusap ng Aking tulong. Tuwing kagipitan, kanilang ipinagkakatiwala sa Akin ang kanilang mga paghihirap nang buong kalooban upang mabuti nang mabawasan ang kanilang mga kahirapan. Ngunit wala pang kahit isang tao ang nakapagmahal sa Akin sa kaginhawaan. Wala pang kahit isang tao ang nagtangkang tumawag sa akin sa oras ng kanilang katahimikan at kaligayahang maisali man lang Ako sa kanilang kagalakan. Kapag ang kanilang mga pamilya ay masaya at malakas, ang mga tao ay isasantabi Ako o magsasara ng pinto sa Akin, na nagbabawal sa Akin mula sa pagpasok, at sa gayon itatamasa ng pamilya ang pinagpalang kaligayahan. Ang isip ng tao ay masyadong makitid, masyadong makitid para humawak ng isang Diyos na mapagmahal, maawain, at madaling hawakan gaya Ko. Ilang beses na akong itinakwil ng mga tao sa oras ng kanilang kagalakan; ilang beses na akong ginamit na saklay ng mga tao nang sila'y natisod; ilang beses akong sapilitang inilagay sa papel ng doktor para sa mga taong naghihirap sa karamdaman. Napakalupit ng sangkatauhan! Lubos na di-makatwiran at imoral. Kahit ang damdamin na dapat sana'y mayroon ang tao, ay hindi makikita sa kanila. Sila ay halos walang kahit anong makataong paghawak. Pag-isipan ang nakaraan at ihambing ito sa kasalukuyan. Mayroon bang mga pagbabagong nagaganap sa inyo? Mas kaunti ba ang nakaraang nauulit sa kasalukuyan? O hindi pa ba napapalitan ang nakaraang iyon?

Sa ibabaw ng burol at pababa ng labak na aking tinawid, naranasan ko ang tagumpay at kabiguan ng mundo. Nakapaglakbay ako at nabuhay nang maraming taon, ngunit parang hindi masyadong nagbago ang katangian ng sangkatauhan. Tila nanumbalik ang ugat ng dating pag-uugali ng tao at umusbong sa kanila. Hindi na nila kailanman kayang baguhin ang dating kalikasang iyon, pinapabuti na lamang kahit papaano mula sa orihinal na pagkakatatag. Tulad nga ng sabi ng mga tao, ang diwa lamang ang hindi nagbago, ngunit ang kaanyuan ay sobrang nagbago. Ang lahat, ay tila baga, nagtatangkang lokohin Ako, silawin Ako, na sya'y makalusot at makuha ang Aking pagkalugod. Hindi ako humahanga o nagbibigay ng pansin sa mga panlilinlang ng mga tao. Sa halip na magalit, Ako'y nagpatibay ng saloobin ng paghahanap ngunit hindi tumitingin. Plano Kong bigyan ang sangkatauhan ng isang tiyak na antas ng kaluwagan at, matapos noon, pakikitungo sa lahat ng tao bilang isa. Dahil ang lahat ng tao ay walang paggalang sa sarili at walang kwentang kaawa-awa, hindi minamahal ang sarili, bakit pa nila Ako kakailanganin na magpakita ng bagong awa at pagmamahal? Walang eksepsyon, ang mga tao ay di kilala ang kanilang mga sarili, at kanilang halaga. Dapat ilagay nila ang sarili sa timbangan para timbangin. Hindi Ako inuunawa ng sangkatauhan, kaya hindi ko rin sila siniseryoso. Ang sangkatauhan ay di nagbibigay atensyon sa Akin kaya hindi ko kailangan maglaan ng oras at pagod sa kanila. Hindi ba ito ang pinakamagaling sa parehong mundo? Hindi ba ito naglalarawan sa inyo, Aking bayan? Sinong gumawa ng mga resolusyon sa harap ko at hindi ito tinapon matapos? Sinong gumawa ng pang-matagalang mga resolusyon sa harap ko sa halip na magpasya dito at doon? Palagi, gumagawa ang mga tao ng mga resolusyon sa harap Ko sa mga oras ng kaluwagan at babawiin ang mga ito sa panahon ng kahirapan. Kalaunan muli nilang iaalay sa Akin ang mga resolusyong ito at susumpaan sa harap Ko. Ako ba’y hindi kagalang-galang na Ako’y basta tatanggap ng isang basura na pinulot ng tao mula sa tambakan? Iilang tao lang ang pumapanghawak sa kanilang resolusyon, iilan ang mga pinarusahan, at iilan ang naghandog ng kanilang pinakamahalagang bagay bilang sakripisyo sa Akin. Hindi ba kayong lahat ay ganito rin? Kung, bilang isa sa mga tao sa Aking kaharian, at hindi ninyo magawa ang inyong tungkulin, kayo ay Aking kapopootan at tatanggihan!

Marso 12, 1992

mula sa  Mga Pagbigkas ni Cristo ng mga Huling Araw (Mga Seleksyon)

Ang pinagmulan: "Ang Ikalabing-apat na Pagbigkas"

Rekomendasyon: Ang Pagbabalik ng Panginoong Jesus

Paghahanap sa mga yapak ng Diyos—Ang Kidlat ng Silanganan

Paano nagsimula ang Iglesia ng Makapangyarihang Diyos?